Το άρθρο 16 του συντάγματος του 1975 είναι προϊόν συμβιβασμού και παραχωρήσεων της εμφυλιοπολεμικής ακροδεξιάς αστικής τάξης στον ανερχόμενο τότε σοσιαλφασιστικό πολιτικό πόλο.
Το σύνταγμα του 1952 του μοναρχοφασισμού και εκείνα του 1968 και 1973 της χούντας θεμελιώνουν το βασικό «εκπαιδευτικό ιδανικό» της σημερινής ψευτοπροοδευτικής εκπαιδευτικής γραφειοκρατίας, την κρατικοποίηση όλης της εκπαίδευσης. Αυτή η μειοψηφική εκπαιδευτική παρασιτική γραφειοκρατία, τεμπέλικη και διεφθαρμένη, είναι τμήμα μιας νέου τύπου αστικής τάξης που αντλεί την οικονομική και κοινωνική της ισχύ από τον μονοπωλιακό, φασιστικού τύπου έλεγχο της πολιτικής εξουσίας οπότε και του κράτους. Η ιδεολογία αυτού του τμήματος της αστικής τάξης ονομάζεται σοσιαλφασισμός.
Ο σοσιαλφασισμός θέλει τον έλεγχο του κράτους σε όλους τους τομείς, οπότε και στην εκπαίδευση, για να εκτοπίσει κατ’ αρχήν την ιδιωτική αστική τάξη από την πολιτική και την ιδεολογική εξουσία και μετά οι ίδιες οι κρατικές λειτουργίες να υποταχτούν στο σημερινό δικό του ιδιότυπο πολιτικό παρακράτος που χτίζεται μέσα στο κράτος από τα υλικά του κράτους και παράλληλα προς αυτό. Αυτό το παρακράτος είναι οι μηχανισμοί που ελέγχει το ανερχόμενο μπλοκ εξουσίας στα συνδικάτα, στους Δήμους και στις ΔΕΚΟ, αλλά είναι επίσης και οι επιχειρήσεις της νέας κρατικογενούς αρπακτικής ολιγαρχίας (Κόκκαλης, Μπόμπολας, Μυτιληναίος, Γερμανός).
Η κρατική δικτατορία στην εκπαίδευση, ο απόλυτος κρατικός έλεγχος της ιδεολογίας και της συνείδησης, η κρατικοποίηση του πνεύματος, της επιστήμης και της παραγωγής, είναι νομοτελειακή κίνηση κάθε φασισμού και κάθε ακραίας αντιδραστικής αστικής τάξης όπως και του σοσιαλφασισμού. Αυτή η ταύτιση φασισμού και σοσιαλφασισμού επαληθεύεται και στα συντάγματα του 1952, του 1968, του 1973 και του 1975.
Το σύνταγμα του 1952 στο άρθρο 16 παρ1, 4 και 5 επιβάλει ντε φάκτο την κρατικοποίηση των ΑΕΙ με το να ορίσει ότι σε αυτά οι καθηγητές θα πρέπει να είναι υποχρεωτικά δημόσιοι υπάλληλοι. Μέχρι τότε μπορούσαν να ιδρυθούν μη κρατικά ΑΕΙ. Έτσι είχαν δημιουργηθεί η Ανωτάτη Βιομηχανική Πειραιά και Θεσσαλονίκης καθώς και η Πάντειος. Το σύνταγμα του 1952 αν και απαγόρευσε στην πράξη την ίδρυση ιδιωτικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν το έκανε με ρητό τρόπο, δηλαδή δεν απαιτούσε τα ΑΕΙ να είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Ο μοναρχοφασισμός όμως, όπως κάθε φασισμός, ήθελε να εξασφαλίσει τον απόλυτο έλεγχο των πανεπιστημίων. Από το πολύ διαφωτιστικό βιβλίο του Θ. Αλαμανή «Η ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα» διαβάζουμε από την ομιλία του βουλευτή Παπαρρηγόπουλου: «Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψωμεν, επι παραδείγματι, εις τους κομμουνιστάς ή τους χιλιαστάς να ιδρύουν ελευθέρως και ανεξελέγκτως ιδιωτικά εκπαιδευτήρια..»
Ταυτόχρονα όμως αυτή η κρατικοποίηση που επέβαλε το σύνταγμα του 1952 προσπαθούσε να κρυφτεί σαν τέτοια γι’ αυτό και συνοδευόταν από τη θέση ότι τα ΑΕΙ «αυτοδιοικούνται». Όμως αυτή η «αυτοδιοίκηση» καθοριζόταν από τις «καλές ιδιότητες» του δημοσίου υπαλλήλου που τον καλούσαν να «αυτοδιοικηθεί». Ο δημόσιος υπάλληλος αυτός έπρεπε λοιπόν να είναι αντικομμουνιστής, φορέας της πιο σκληρής κρατικής ιδεολογίας, αυτής του μοναρχοφασισμού. Τότε ο αντικομμουνισμός ήταν αντιδραστική ιδεολογία γιατί ο κομμουνισμός ήταν επαναστατικός και δεν είχε την έννοια του σοσιαλφασισμού που έχει σήμερα μετά την άλωση των σοσιαλιστικών εξουσιών και των πραγματικών κομμουνιστικών κομμάτων από τους αποστάτες του μαρξισμού, τους ψευτοκομμουνιστές αστούς νέου τύπου. Εκείνοι οι πραγματικοί κομμουνιστές και επαναστάτες θεωρούσαν το κράτος της αστικής τάξης αντιδραστικό. Σήμερα η ψευτοαριστερά το θεωρεί πρακτικά «αταξικό», γιατί με την άλωση το χρησιμοποιεί σαν πηγή δικής της εξουσίας. Αυτό το κράτος είναι ουσιαστικά ίδιο στην ταξική του φύση και την βαθιά του ιδεολογία με εκείνο το κράτος του εμφυλίου που όριζε τους «αυτοδιοικούμενους» σύμφωνα με τον α.ν. 516/1948 ως εξής: «...δια τον διορισμόν ή πρόσληψιν Δημοσίων εν γένει υπαλλήλων και υπηρετών....ως και πάσης φύσεως υπαλλήλων..των ΝΠΔΔ..απαιτείται εφ’ εξής όπως ο διοριζόμενος ή προσλαμβανόμενος είναι νομιμόφρων υπό την εν άρθρω 3 του παρόντος έννοιαν». Επίσης το άρθρο 3 καθόριζε:«Μη νομιμόφρων...θεωρείται ο υπάλληλος που μεταξύ άλλων...εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις ή προπαγανδίζει καθ’ οιονδήποτε τρόπον υπέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος ή των μετ’ αυτού κατά του Κράτους συμπραττόντων..»
To «αταξικό» κράτος που λατρεύει η ψευτοαριστερά φρόντισε, όπως ανάλογα κάνει και στο σημερινό σύνταγμα, να διατυπώσει στην διάταξη της παρ. 2 του άρθρου 16 του συντάγματος του 1952 τους σκοπούς της κατώτερης εκπαίδευσης σαν προβαθμίδα για τα ΑΕΙ. « Εις πάντα τα σχολεία μέσης και στοιχειώδους εκπαιδεύσεως η διδασκαλία αποσκοπεί την ηθικήν και πνευματικήν αγωγήν και την ανάπτυξιν της εθνικής συνειδήσεως των νέων επί τη βάσει των ιδεολογικών κατευθύνσεων του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». H ίδια παράγραφος στο σημερινό σύνταγμα του 1975, η παρ. 2 του άρθρου 16, που υποστηρίζει το ακροδεξιό κίνημα του «Κ»ΚΕ και του ΣΥΝ ότι δεν πρέπει να αλλάξει έχει μετατραπεί ως εξής: « Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Μετά το 1952 η χούντα έκανε το αποφασιστικό βήμα στην κρατικοποίηση τους αναγνωρίζοντας τα ΑΕΙ σαν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και για πρώτη φορά το κράτος ανέλαβε και τυπικά την οικονομική τους ενίσχυση. Επιπλέον η χούντα έμμεσα αλλά σαφώς αποκλείει στα συντάγματά της τους ιδιώτες από την ανώτατη εκπαίδευση.
Στη συνέχεια η παλιά Δεξιά, νικημένη πολιτικά από το Πολυτεχνείο και ξεφτιλισμένη από τη χούντα, συμφώνησε στη μεταπολίτευση να παραδώσει τα πανεπιστήμια μέσω της συνδιοίκησης σε έναν νέο πόλο εξουσίας. Επρόκειτο για τον αναδυόμενο τότε πολιτικό πόλο που τον εκπροσωπούσε η συμμαχία του ρωσόδουλου «Κ»ΚΕ με το αντιδυτικό ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Καρπός αυτής της μεταβίβασης εξουσίας είναι η τροποποίηση του άρθρου 16 του συντάγματος που όρισε ακόμα πιο καθαρά από ότι η χούντα ότι τα ΑΕΙ απαγορεύεται να μην είναι κρατικά. Αυτήν την απαγόρευση την πέρασαν στους αφελείς δημοκράτες της μεταπολίτευσης το «Κ»ΚΕ και ο Α. Παπανδρέου υποσχόμενοι, όπως και ο μοναρχοφασισμός, ακόμα περισσότερη αυτοδιοίκηση, αυτονομία των πανεπιστημίων, ακαδημαϊκές ελευθερίες κλπ. Κυρίως όμως πέτυχαν να κυριαρχήσουν στα ΑΕΙ εξαγοράζοντας ένα μεγάλο μέρος από το μεσαίο διδακτικό και το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων. Από τότε συγκροτήθηκε στη βάση μιας ανεξαρτησίας-καρικατούρας και του κρατικοφασιστικού άρθρου 16 το μπλόκ εξουσίας στα πανεπιστήμια. Αυτό είναι που έχει τα χαρακτηριστικά ενός ιδιότυπου παρακράτους, το οποίο ελέγχει ιδεολογικά και οικονομικά τα πανεπιστήμια με την εξαγορά συνειδήσεων και κυρίως με την βία των φοιτητικών ταγμάτων εφόδου που η πολιτική τους καθοδήγηση είναι έμμεσα το «Κ»ΚΕ, ο ΣΥΝ και πιο άμεσα οι αντιδραστικές μικροαστικές φράξιες που αποσχίστηκαν από το «Κ»ΚΕ.
Το «Κ»ΚΕ, ο ΣΥΝ και το κρατικοφασιστικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ, σαν κόμματα της αστικής τάξης νέου τύπου, σε συνεργασία με το Καραμανλικό τμήμα της ΝΔ παλεύουν για να διατηρήσει ο σοσιαλφασιστικός πόλος τον έλεγχο των πανεπιστημίων. Γι’ αυτό και δεν θέλουν καμιά αλλαγή του άρθρου 16, ούτε και του νόμου-πλαίσιο και καμιά αξιολόγηση ούτε από το κεντρικό επίσημο κράτος, ούτε από τους φοιτητές, ούτε από την αγορά. Κάθε αλλαγή του θεσμικού πλαισίου που στηρίζει την εξουσία αυτού του πόλου και κάθε αξιολόγηση του διδακτικού έργου είναι αντικειμενικά και αμφισβήτηση της εξουσίας του πόλου αυτού.
Η διαφορά του σοσιαλφασιστικού πόλου από τον μοναρχοφασισμό και την χούντα είναι ότι τα στελέχη του προσπαθούν να δώσουν εξηγήσεις κοινωνικού περιεχομένου όσο παιδαριώδεις και αν είναι αυτές. Και αυτό γιατί δεν μπορούν να προχωρήσουν ακόμα ανοιχτά προς την κατάργηση κάθε αιτιότητας στην ερμηνεία των κοινωνικών φαινομένων, όπως κάνει κάθε κλασσικού τύπου φασισμός. Γι’ αυτό και ισχυρίζονται όλοι αυτοί με την ψευτοθεωρία τους περί «κράτους που ανήκει ή πρέπει να ανήκει στο λαό» ότι η κρατική εκπαίδευση δίνει γνώση που δεν μπορεί να μετατρέπεται σε εμπόρευμα σε αντίθεση με τα μη κρατικά πανεπιστήμια που οι γνώσεις που παρέχουν είναι εμπορεύματα. Λένε επίσης, για να σύρουν τους φοιτητές των κρατικών ΑΕΙ πίσω τους, ότι οι πλούσιοι θα αγοράζουν πτυχία από τα μη κρατικά ΑΕΙ και θα παίρνουν τις δουλειές των τίμιων και σκληρά εργαζόμενων φτωχών στα κρατικά πανεπιστήμια. Και μάλιστα αυτές τις απάτες περί λαϊκού κράτους τις εμφανίζουν και για μαρξισμό. Η επιστημονική γνώση όμως παράγεται, διαδίδεται και ενσωματώνεται τελικά σαν εμπόρευμα στην παραγωγική δραστηριότητα που δεν κάνει καμιά διάκριση στην προέλευση αυτής της γνώσης είτε αυτή προέρχεται από το κρατικό είτε από το μη κρατικό πανεπιστήμιο. Ο ίδιος ο καθηγητής πανεπιστημίου πουλάει στο κράτος την ερευνητική ή διδακτική του ικανότητα, ενώ ο φοιτητής, ακόμα και όταν δεν πληρώνει δίδακτρα, πληρώνει για να συντηρηθεί στα χρόνια των σπουδών του με σκοπό να πάρει αυτή τη γνώση που πιστοποιείται στο τέλος των σπουδών με ένα εμπορευματικό τίτλο, το πτυχίο. Αυτή η κρατική παιδεία είναι δωρεάν για τον κάθε πτυχιούχο αλλά όχι για το προλεταριάτο σαν τάξη. Γιατί ενώ κυρίως αυτή η τάξη μέσα από τη φορολογία πληρώνει τις σπουδές αυτού του πτυχιούχου, συχνά τον βρίσκει απέναντί της σαν εκμεταλλευτή και καταπιεστή. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί τρέμουν την δημιουργία των πραγματικών μη κρατικών ΑΕΙ γιατί θα φανεί στη σύγκριση η πελώρια καταστροφή που έχουν κάνει στην ανώτατη εκπαίδευση και σε όλες τις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Ο Γ. Παπανδρέου στην συζήτηση για την εκπαίδευση στη Βουλή, που την προκάλεσε ο απέραντα θρασύς Αλαβάνος, προσπαθεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι ο Α. Παπανδρέου και το «Κ»ΚΕ πήραν το 1975 την σκυτάλη της κρατικής δικτατορίας στην εκπαίδευση από τον μοναρχοφασισμό και από την χούντα. Έτσι για να εμφανίσει τα δικά του «μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια» σαν μια αντικρατικίστικη πρόταση ενώ στην πραγματικότητα θα είναι και αυτά μια άλλη ίσως πιο επικίνδυνη μορφή του κρατικισμού, αναγκάστηκε να πει μια μισή αλήθεια : "Τέλος όσον αφορά στο άρθρο 16. Γνωρίζω τις θέσεις των κομμάτων, του Συνασπισμού και του ΚΚΕ. Αλλά που διαφωνώ; Διαφωνώ με την άποψη ότι το άρθρο 16 θεσπίστηκε για να προστατεύσει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Μας το κληροδότησε η δεξιά, με στόχο –και υπάρχουν ιστορικά κείμενα -για να ελέγξει το δημόσιο πανεπιστήμιο.......Διαφωνώ με το ότι δεν κατανοεί κανείς πως το άρθρο 16 είναι κατάλοιπο της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας, μιας Ελλάδας που ποτέ δεν πίστεψε στον εαυτό της». Η μισή αλήθεια είναι ότι όντως είναι η δεξιά που καθιέρωσε τον κρατικό έλεγχο, αλλά είναι ψέμα ότι αυτόν τον έλεγχο τον κληρονόμησαν παθητικά τα κόμματα της μεταπολίτευσης. Από τα πρακτικά της Βουλής του 1975 φαίνεται ότι όλα τα κόμματα πρότειναν τον αποκλεισμό κάθε μη κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης, γι αυτό άλλωστε είναι το σύνταγμα του 1975 που πιο καθαρά και πιο άμεσα από όσο η χούντα απαγορεύει τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Αλλά και συγκεκριμένα το αναδυόμενο τότε μπλόκ εξουσίας ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ-ΚΚΕεσ πρότεινε στη συζήτηση του συντάγματος του 1975 την συμμετοχή των φοιτητών στην διοίκηση των πανεπιστημίων που την δέχτηκε και η Νέα Δημοκρατία, και την αναγνώριση και λίγο μετά την εξαγορά του βοηθητικού προσωπικού ως δημοσίων υπαλλήλων-λειτουργών, που εκτός από την μονιμοποίηση σήμαινε και την συμμετοχή τους στην διοίκηση που εξελίχτηκε έντεχνα από τον σοσιαλφασισμό στην σημερινή άλωση του πανεπιστημίου από τις γνωστές σοσιαλφασιστικές συμμορίες.
Στις δηλώσεις του Α. Παπανδρέου στη Βουλή το 1975 για την αναθεώρηση του συντάγματος διαπιστώνει κανείς ότι οι σημερινές κρατικοφασιστικές θέσεις των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ διατυπώθηκαν από τον Παπανδρέου και το «Κ»ΚΕ που με την συμφωνία της δεξιάς δημιούργησαν την κρατική δικτατορία-σήμερα παρακρατική δικτατορία- στην ανώτατη εκπαίδευση.
Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. "Εις το εδάφιο α΄ μετά την «ανωτάτη» προστίθεται και «ανωτέρα», μετά την λέξιν «Κράτους» τίθεται «άλλων κοινωνικών φορέων», εις το τέλος δε τούτου προστίθεται « την διοίκησην των οποίων αποτελούν αιρετοί εκπρόσωποι του διδακτικού προσωπικού των σπουδαστών». Όχι μόνο το Κράτος. Η εποπτεία δεν είναι πάντοτε και μόνο κατ’ ανάγκη κρατική. Αλλά και άλλοι φορείς, κρατικοί φορείς, όχι ιδιωτικοί φορείς, θα ημπορούσε να έχουν την εποπτεία. (Δηλαδή το σημερινό παρακράτος. Σημ. δικιά μας) Πανεπιστήμιο Πατρών, Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης. Γιατί όχι κάποτε- εάν πράγματι πάμε σε μια αποκέντρωση στην πραγματική σοβαρή της μορφή- να μη αναγνωρίσουμε ότι έχουν και αυτές οι μονάδες, τα διαμερίσματα της Χώρας, οι μεγάλες πόλεις, κοινωνικοί φορείς, έχουν το δικαίωμα να εποπτεύουν υπ’ ευθύνη τους Πανεπιστημιακές σχολές;......Ημείς δεν συμφωνούμεν με την ιδέαν ότι οι Ανώτερες Σχολές ημπορούν να είναι αντικείμενον ιδιοκτησίας ή να κατευθύνονται, να διοικούνται, από ιδιώτες είτε Έλληνες είτε ξένους, ιδιαιτέρως ξένους......Καθόσον αφορά την Μέσην και Κατωτάτην Παιδεία. Η θέση του Κόμματος στο οποίο ανήκω είναι σαφής. Έχομεν πάρει θέση ότι η Παιδεία πρέπει να είναι αποκλειστικώς κοινωνική ή κρατική υπό τον έλεγχον κοινωνικών φορέων. Και αυτό δια να μη δημιουργούμε δύο τάξεις πολιτών, εκείνων που έχουν την οικονομικήν δυνατότητα μιας βελτιωμένης Παιδείας και εκείνων που δεν την έχουν και καταλήγουν πλέον στις δημόσιες σχολές. Ας ανεβάσωμεν το επίπεδον των Σχολών του Δημοσίου, έργον μας είναι, δυνατότητες υπάρχουν". Αυτά τα σάπια επιχειρήματα του εθνικού αρχιδιαφθορέα μεγαλοαστού Α. Παπανδρέου αναμασάνε σήμερα όλοι οι ψευτοεπαναστάτες που απαιτούν να μην υπάρχει ιδιωτική εκπαίδευση για να υπάρχει τάχα ταξική ισότητα στη μόρφωση και στις ευκαιρίες μέσα στον καπιταλισμό και στην εμπορευματική παραγωγή όταν εκπαιδευτής είναι ο ίδιος ο θεματοφύλακας της ταξικής ανισότητας, το κράτος !!!

Καραμανλής και Παπανδρέου σε συνεργασία με το ακροδεξιό αντιεκπαιδευτικό κίνημα θέλουν να διατηρήσουν το κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση
Ο Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου στην πραγματικότητα δεν θέλουν καμιά ουσιαστική αναθεώρηση του άρθρου 16. Είναι όμως υποχρεωμένοι να την κάνουν για να τηρήσουν τυπικά τις συμφωνίες του κράτους με την ΕΕ. Αυτό που θέλουν κυρίως είναι να διατηρήσουν στην πράξη το σημερινό κρατικό μονοπώλιο στην ανώτατη εκπαίδευση και την ίδια στιγμή να καθησυχάζουν την ΕΕ. Ταυτόχρονα θέλουν με την αναθεώρηση «μαϊμού» να επεκτείνουν την εξουσία του σοσιαλφασισμού ιδρύοντας νέα «μη κρατικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια» που στην πραγματικότητα θα είναι πιο σκληρά καθεστωτικά πανεπιστήμια γιατί θα ανήκουν στην νέα κρατικοδίαιτη ολιγαρχία ή στην εκκλησία, ή σε άλλα δικά τους όργανα, δηλαδή στο σοσιαλφασιστικό παρακράτος. Τα μη κρατικά ΑΕΙ που δεν θα υποτάσσονται στον καθεστωτικό έλεγχο θα πρέπει να συντρίβονται σύμφωνα με ειδικές διατυπώσεις στο νέο άρθρο 16. Αυτό θα εξασφαλίζεται κυρίως μέσα από τον έλεγχο της διαδικασίας εκλογής των καθηγητών και από τον έλεγχο του περιεχομένου των σπουδών και της λειτουργίας των από το κράτος, στην ουσία από τον κρατικό και παρακρατικό έλεγχο που θα ασκεί στα μη κρατικά ΑΕΙ η κρατικοκομματική σοσιαλφασιστική μειοψηφική γραφειοκρατία που ελέγχει σήμερα τα κρατικά πανεπιστήμια. Για να πετύχουν αυτές τις ειδικές διατυπώσεις του άρθρου 16 οι Καραμανλής και Παπανδρέου ενώ φωνάζουν υπέρ των μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων ταυτόχρονα οργανώνουν «λαϊκό κίνημα» με το κομματικό ΠΑΣΟΚ και με τους συνδικαλιστές της ΝΔ που σέρνονται πίσω από το «Κ»ΚΕ και τον ΣΥΝ. Αυτό είναι και το νόημα της συναίνεσης που απαιτεί διαρκώς ο Καραμανλής και ο δικός τους Παπούλιας. Η αναθεώρηση του άρθρου 16 που προτείνουν Καραμανλής και Παπανδρέου και που προωθεί το διακομματικό συντονιστικό έχει σαν στόχο την διεύρυνση και την ισχυροποίηση της εξουσίας στην ανώτατη εκπαίδευση του σοσιαλφασισμού που θα συμπεριλαμβάνει και τα νέα καθεστωτικά πανεπιστήμια που θα δημιουργηθούν.
Στην συζήτηση της Τετάρτης 10/1/2007 ο Παναγιωτόπουλος εισηγητής της ΝΔ και ο Χρυσοχοίδης από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ διατύπωσαν ξεκάθαρα τις θέσεις για τον έλεγχο των νέων ΑΕΙ από το καθεστώς. Είπε ο Παναγιωτόπουλος : «Με την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας ζητούμε να καθοριστεί ότι τα προσόντα των διδασκόντων στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, θα είναι αντίστοιχα με εκείνα των κρατικών Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων……Η συνταγματική αυτή μεταρρύθμιση θα ολοκληρωθεί με εκτελεστικούς ή με εκτελεστικό νόμο..».
Το ίδιο και ο Χρυσοχοίδης από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ που ταυτίζεται με την ΝΔ υπέρ των μη κρατικών πανεπιστημίων: «Όσοι μη κρατικοί φορείς, επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στο πλαίσιο του ενιαίου εθνικού συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα υπάγονται και αυτοί στη λογική του δημόσιου κοινωνικού αγαθού. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όποιοι επιθυμούν να ιδρύσουν πανεπιστήμιο, θα είναι υποχρεωμένοι να τηρούν την ελευθερία της έρευνας, της διδασκαλίας, την ακαδημαϊκή ελευθερία, την αρχή της πλήρους αυτοδιοίκησης και θα υπάγονται σε καθεστώς προηγούμενης άδειας. Η άδεια αυτή θα προβλέπει τους όρους και τις προϋποθέσεις λειτουργίας του κοινωφελούς μη κερδοσκοπικού ιδρύματος, τόσο σχετικά με τις εγκαταστάσεις και τις υποδομές όσο και σχετικά με τα προσόντα των μελών του διδακτικού προσωπικού, τις εργασιακές τους σχέσεις, το όργανο που θα ασκεί την οικονομική και διοικητική διαχείριση, τη συμμετοχή των αιρετών εκπροσώπων στη διοίκηση, το πρόγραμμα σπουδών και τον τρόπο εισαγωγής των φοιτητών σ’ αυτά. Η πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξασφαλίζει ισχυρότατες εγγυήσεις ποιότητας. Εμείς δεσμευόμαστε να καταθέσουμε έναν εφαρμοστικό νόμο που θα προσδιορίζει τις εγγυήσεις αυτές και θα το πράξουμε ύστερα από εκτενή διάλογο και με αυτούς που διαφωνούν με την αναθεώρηση του άρθρου 16».
H τριτοβάθμια εκπαίδευση κρατική και μη κρατική θα αποτελεί ένα ενιαίο εθνικό σύστημα σύμφωνα με την τοποθέτηση του Χρυσοχοίδη. Επομένως και τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα ενταχθούν στο σύστημα των κρατικών πανεπιστημίων, θα ελέγχονται όπως και τα κρατικά στο σύνολο της λειτουργίας των και όποιοι επιθυμούν να ιδρύσουν πανεπιστήμιο, θα είναι υποχρεωμένοι να τηρούν την ελευθερία της έρευνας, της διδασκαλίας, την ακαδημαϊκή ελευθερία, την αρχή της πλήρους αυτοδιοίκησης όπως και τα κρατικά. Κάθε ελευθερία όμως στα κρατικά πανεπιστήμια που επικαλείται ο Χρυσοχοίδης είναι ελευθερία δράσης του σοσιαλφασισμού, της ΠΟΣΔΕΠ και των ταγμάτων εφόδου. Η όποια αυτοδιοίκηση έχει αντικατασταθεί σ’ αυτά από την επιβολή της θέλησης του σοσιαλφασιστικού παρακράτους. Τραμπουκισμοί, συναλλαγές, εξαγορές, εξόντωση των αντιφρονούντων, σαμποτάρισμα της έρευνας και της διδασκαλίας, αποσύνδεση της εκπαίδευσης από την παραγωγή, χρηματισμός και διάλυση είναι οι ελευθερίες που κυριαρχούν στο κρατικό πανεπιστήμιο. Αυτές τις ελευθερίες θέλει το μαύρο μέτωπο για τα νέα «μη κρατικά» ΑΕΙ και ακόμα μεγαλύτερες αφού σε αυτά οι νέοι ιδιοκτήτες θα είναι ηγετικά οικονομικοπολιτικά στελέχη του παρακράτους αυτού.
Οι μικροαστοί, που επιδιώκουν πάντα την κρατική προστασία έχοντας την αυταπάτη ότι έτσι θα σωθούν από το κεφάλαιο, μπορεί να πέσουν στην παγίδα αυτής της διακομματικής συμμορίας που στο βάθος κραδαίνει τα γνωστά επιχειρήματα του κρατικού σοσιαλισμού και του κρατικού κομμουνισμού. Οι πραγματικοί μαρξιστές όμως ξέρουν τι σημαίνει κράτος. Το αστικό κράτος είναι ο χειρότερος καπιταλιστής και ο χειρότερος εκπαιδευτής σύμφωνα με τον Μάρξ. Η στέρηση της μόρφωσης από το προλεταριάτο, η πληρωμή των εξόδων των σπουδών της άρχουσας τάξης από αυτό και η καταπίεσή του στη βάση της αντίθεσης χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας πραγματοποιούνται στον καπιταλιστικό κόσμο των εμπορευμάτων. Όσοι θέλουν πραγματικά να καταργήσουν την εμπορευματική παραγωγή από την πλευρά του λαού επιδιώκουν να συντρίψουν το αστικό κράτος και κάθε κρατικό μονοπώλιο. Γι’ αυτό και τα μισούν. Μόνο αρνούμενοι τη σημερινή, παρασιτική κρατική ελληνική εκπαίδευση μπορούμε να αρνηθούμε και την πιο ανεπτυγμένη δυτική εκπαίδευση, που επίσης φέρνει σε σύγκρουση την πράξη με τη θεωρία, την πνευματική με τη χειρωνακτική δουλειά, την ειδίκευση με τη γενική μόρφωση, και τον εκπαιδευτή με τον εκπαιδευόμενο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βάλουμε τις βάσεις για μια νέα εκπαίδευση που θα συνθέτει σε μια ενιαία διαδικασία τα τρία μεγάλα επαναστατικά κινήματα: το κίνημα για την παραγωγή, το κίνημα για τον επιστημονικό πειραματισμό, και την ταξική πάλη. Μόνο μέσα από μια τέτοια εκπαίδευση θα βγαίνουν ολοκληρωμένοι αλληλέγγυοι άνθρωποι και ταυτόχρονα ειδικοί, και όχι ανάπηροι δυνάστες.

Αθήνα 31/1/2007